در روزهای پس از بازی استقلال و وصل امارات در لیگ قهرمانان آسیا شبکه تخریبگر خاصی در تمامی رسانه های حکومتی و دولتی بنابر فرمان یکسان در حال تخریب و توهین آشکار به نتیجه فوتبالی در بازی دبی هستند.
به گزارش سرویس ویژه واندا اسپورت این سطح از واکنش عضو هیات مدیره پرسپولیس تا معاون وزیر ورزش و مدیرکل ورزش خوزستان تا مجریان برنامه های بدون بیننده تلویزیون ایران برای واکنش و ایجاد جنجال رسانه ای به خوبی نشان می دهد، وضعیت ورزش دولتی و پروژه ساختن ستاره سرخ بلگراد شماره 2 در این سالها باعث همه مشکلات و عقب ماندگی های فوتبال ایران است.
آنچه در دبی اتفاق افتاد، نتیجه ای بود که می توانست در بازی های فصل گذشته باشگاه های ایرانی با تیم های سعودی رخ داد، همان طور که در بازی 6-2 پرسپولیس با هلال عربستان و 4-1 با غرافه قطر هم ثبت شد.
فرق این نتیجه ها با بازی استقلال فقط در باند حکومتی است که فرض می کند در ورزش رقابت امری خنده دار است، امکان رشد و توسعه میان 16 تیم لیگ برتر فقط در انحصار یک تیم حکومتی است و باید با تمام قوای سیاسی و حکومتی از سر و شکل گرفتن دیگر تیم ها از سپاهان و ملوان، فجر شیراز و نساجی قائمشهر، تراکتور و سپاهان تا استقلال جلوگیری کنند و روند از بین رفتن تیم های ریشه داری مانند برق شیراز، صنعت نفت آبادان، پاس تهران، سپیدرود رشت، ابومسلم مشهد و استقلال اهواز را فراهم کنند.
این که در باخت های باشگاهی ناگهان نقاب های ملی گرایی در فوتبال و تیم ملی باشگاهی از رخ مجری تلویزیون، گزارشگر فوتبال، معاون وزیر ورزش، مدیرکل استانی، خبرگزاری دولتی، سایت حکومتی و چهره های سیاسی عاشق شوآف کنار می رود، یکی از دستاورد ارزشمندی است که دست کم هنگام باخت فوتبالی با آن دوست و دشمن ورزش و فوتبال را می شناسید.
وقتی مدیرعامل باشگاهی که ستاره جعلی روی لوگو خودش می زند و به دنبال گرفتن جام قهرمان باشگاه های آسیا از پاس در سال 1992 است که آن را در ویترین باشگاه خودش قرار دهد، چطور باید باور کنیم که این حجم دلواپسی برای آبروی فوتبال ایران واقعی است؟
آبروی فوتبال ایران با مدیریت فاجعه بار پشت سر اتوبوس کریس رونالدو به باد رفت یا بردن خانواده مدیرعامل به دیدار او در هتل؟
آیا ورود بخش های نظارتی برای پیگیری نرسیدن پیراهن اهدایی رونالدو به فاطمه حمامی دختر هنرمند و توان‌خواه که به باشگاه پرسپولیس داده شده بود، در رسانه های بین المللی و شبکه های اجتماعی آبروریزی جهانی برای ایران نبود؟
کسانی که امروز به خاطر باخت فوتبالی معرکه حواس پرتی سیاسی برای مردم راه انداختند تا با انحراف افکار عمومی وضعیت 1500 میلیارد تومان بودجه بانک شهر در یک باشگاه خاص و لفت و لیس ها را پنهان کنند، سخت در اشتباه هستند.
برزیل، رئال مادرید، بارسلونا و دهها تیم در طول تاریخ بارها با نتیجه های تلخ باخته اند، این باخت ها از ستاره های انبوه رئال کم نکرده و برای تعداد گل های باخت معروف برزیل ستاره اضافی به آلمان نداد، آنچه در زندگی فوتبال جریان دارد، دستاوردها و تلاش باشگاه ها در طول عمر بلند خودشان در فرایند بازی درون زمین است.
باختن در آسیا با هر مقدار گل فاجعه بار است یا ترس مدیرعامل تیم چادرملو از تیم داوری بازی خودش در ورزشگاه تختی، اعتراض پیکان و ملوان و از کار افتادن رسمی فناوری VAR در ایران برای رضایت هواداران مکتب کسی که 80+30 او 100 می شد، خجالت آور تر است؟
یک دهه رانت خواری و از بین بردن حق باشگاه های گوناگون در سراسر ایران توقع اعتیاد آوری را ساخته که جز با چوب قانون و حسابرسی های دقیق مالی و نظارت دقیق برای شناسایی افرادی که از حوزه کاری خود در دیگر بخش های دولتی برای حمایت از سلیقه خودشان یا باندهای پنهانی استفاده می کنند، هیچ راه دیگری ندارد.
باخت فوتبالی در هیچ جای دنیا باعث سرافکندگی و خجالت نیست، شرم آور فوتبالی است که باشگاه مدعی 230 هزار دلار به ایجنت دروازه بانی کمیسیون می دهد که در سه بازی 4 گل خورده است.
تحقیرآمیز زمانی است که پول سیاه هوادار متمول از کانادا بی سر و صدا و زیرمیزی به بازیکنان تیم خاص تزریق می شود، مدیران فدراسیون فوتبال به خاطر فساد محکوم می شوند، سردبیر سایت خاص در پرونده فساد دست دارد، گزارشگر فوتبال در دلالی برند جعلی برای لباس تیم ملی سود سرشار می برد و دستگاه نظارتی فوتبال خودش را به خواب می زند.
از شالکه هیتلر تا دیناموی لنین و از اسپارتاک استالین تا ستاره سرخ تیتو همواره این مردم و باشگاه ها بودند که مورد سوء استفاده سیاست مداران قرار گرفتند.
آنچه در کتاب تاریخ می نویسند اصالت و رواداری مردمی است که در هر شادی و تلخی پشتیبان باشگاه هستند، نمونه امروزی آن هواداران ناتینگهام فارست هستند که سرانجام پس از 23 سال به لیگ برتر برگشتند.
بدون شک برای هوادار تراکتور، سپاهان، خیبر، فجرشیراز، پیکان، ملوان، ذوب آهن و استقلال هیچ افتخاری جز پیروزی با داشته ها و تلاش برای شکست ها نیست.
این فرق بزرگ باشگاه فوتبال با یک نگاه سیاسی طلبکار و ویرانگر رقیب است که برای موفقیت همواره از بیرون زمین تلاش می کند.
