فینال قهرمانی جام سری ناسکار یکشنبه شب گذشته به صحنه تضاد شدید احساسی تبدیل شد، جایی که کایل لارسون در یک پایان غیرمنتظره و در وقت اضافه، دومین عنوان قهرمانی خود را به دست آورد و در این حال، دنی هملین یکی از دلخراش‌ترین باخت‌های دوران حرفه‌ای‌اش را پذیرفت.
به گزارش سرویس خبری واندا اسپورت مسابقه آخر هفته در فونیکس ریس‌وی، آریزونا نمادین بود چون فرمت فعلی پلی‌آف ناسکار را تغییر داد و قهرمانی نه به بهترین خودرو، بلکه به یک تصمیم استراتژیک در لحظه پایانی رسید.
سلطه هملین و کابوس در سه دور مانده به پایان
در طول مسابقه، تنش‌ها و احساسات در پیست با یک چاقوی استعاری قابل بریدن بود. چهار فینالیست قهرمانی، هواداران و تمام صنعت مسابقه، یک سفر پر فراز و نشیب را پشت سر گذاشتند. با این حال، یک واقعیت ثابت بود: دنی هملین و خودروی شماره ۱۱ تیم جو گیبز ریسینگ (Joe Gibbs Racing) بی‌وقفه خود را به جمع ۱۰ نفر برتر می‌رساندند و مسابقه را تحت سلطه داشتند. او بارها از رقیب اصلی خود، ویلیام بایرون، سبقت گرفت و برای کسب عنوان قهرمانی دست‌نیافتنی می‌راند. واضح بود که چه کسی بهترین خودرو را در اختیار دارد و کدام راننده در زیر فشار سخت‌ترین مسابقه فصل، بهترین عملکرد را ارائه می‌دهد.
هملین تنها سه دور با پایان مسابقه و رسیدن به اولین قهرمانی دوران حرفه‌ای خود فاصله داشت که بدترین کابوس ممکن به حقیقت پیوست: تایر عقب سمت راست خودروی شماره ۲۴ بایرون ترکید و او را به دیوار فرستاد. این اتفاق، مسابقه را به وقت اضافه (Overtime) کشاند و ورق را برگرداند.
تصمیم استراتژیک که قهرمانی را تغییر داد: دو تایر در مقابل چهار تایر
با اعلام پرچم احتیاط، تیم‌ها به پیت‌رُود آمدند. در اینجا بود که یک تصمیم یک‌صدم ثانیه‌ای سرنوشت را عوض کرد:
لارسون و کلیف دنیلز: تیم لارسون که تنها یک ست تایر فرسوده از دور مقدماتی داشت، تصمیم گرفتند فقط دو تایر (سمت راست) را عوض کنند. دنیلز، سرپرست تیم، این ریسک را به حساب مهندسانش گذاشت که او را برای اتخاذ این «تصمیم حیاتی برای جلو افتادن» تحت فشار قرار دادند. لارسون اطمینان داشت که حتی با تایرهای کم، می‌تواند کار را تمام کند.
هملین و کریس گیل: کریس گیل، سرپرست تیم هملین، تصمیم گرفت برای حفظ چسبندگی حداکثری، چهار تایر نو بیندازد. هدف او عبور از موقعیت دهمی بود که در آن قرار گرفته بود.
متأسفانه برای هملین، شکاف لازم در شروع مجدد ایجاد نشد. در این هرج و مرج، هملین که در بین خودروها گیر افتاده بود، در حالی که لارسون از لاین بیرونی موقعیتش را تثبیت کرد و به سرعت پیش رفت، نتوانست از رده دهم جلوتر بیاید. لارسون در نهایت قهرمان شد و دومین عنوان خود را در پنج سال اخیر به دست آورد.
صحنه‌های دلخراش و تضاد حسی
در پیت‌رُود، صحنه تضاد احساسات شدید بود. در یک طرف، اشک‌های هملین، همسرش جردن فیش و فرزندانشان جاری بود. هملین، که ۶۰ پیروزی در کارنامه دارد اما در هر راه ممکن از قهرمانی محروم شده، «بی‌حس» و «در شوک» بود.
«واقعاً در حال حاضر احساسات زیادی ندارم… فقط بی‌حس هستم، چون در شوک هستم. همین و بس. ما ۴۰ ثانیه تا قهرمانی فاصله داشتیم. شما خیلی سخت کار می‌کنید. این ورزش می‌تواند شما را کاملاً دیوانه کند، زیرا گاهی اوقات سرعت، استعداد، همه آن چیزها، اصلاً اهمیت ندارند.» او با تأکید گفت: «کایل لارسون جام را دارد، اما ما مسابقه را تحت سلطه داشتیم. ما کار خودمان را انجام دادیم.»
در طرف دیگر، لارسونِ پیروز پارک کرده بود، جایی که اشک‌ها از سر شادی سرازیر بود. لارسون که در تمام روز سومین راننده برتر بود و از این پرچم احتیاط سود برد، احساسات متناقضی داشت.
لارسون گفت: «قطعاً همدردی زیادی با او دارم… جشن گرفتن عالی است، اما کمی عجیب به نظر می‌رسد چون او زمان و انرژی زیادی صرف کرده، و بسیار به کسب قهرمانی نزدیک بوده است. این نزدیک‌ترین حالتی است که او تا به حال بوده است… مطمئناً خوشحالم، اما قطعاً بخشی از وجود من نیز برای او غمگین است.»
کریس گیل، سرپرست هملین، از تصمیم چهار تایر دفاع کرد و گفت: «فکر می‌کنم چهار تایر تماس درستی بود، فقط در قسمت پایین مسیر واضح نشد… خودروی شماره ۵ قسمت بیرونی را گرفت و ما فقط در آشفتگی گیر کردیم.»
پیامدهای این فینال دراماتیک، یکی از دلایل اصلی است که ناسکار فرمت قهرمانی خود را برای فصل آینده (۲۰۲۶) تغییر خواهد داد، فرمتی که دیگر موفقیت در طول فصل یا تسلط بر کل مسابقه تا 3 دور آخر را نادیده نگیرد.
