در شرایطی که هیچ مجموعه ورزشی المپیکی و امکانات مجتمع در فضای حرفه ای پس از دهه 50 خورشیدی در ایران ساخته نشده است، وزارت ورزش در اقدامی عجیب در حال تفکیک زمین های مجموعه آزادی به فدراسیون های ورزشی است.
به گزارش سرویس ویژه واندا اسپورت هنوز دو ماه از نق و ناله های علیرضا دبیر و حسادت به فوتبال به دلیل بازسازی ورزشگاه بزرگ فوتبال مجموعه آزادی نگذشته و نکات شگرف کشف شده رئیس فدراسیون کشتی در مورد ناکافی بودن زیرساخت های فنی و قطعی های برق در این مجموعه ورزشی کهنه نشده است.
وزارت ورزش در رویکردی غیر علمی و برنامه ای غیر حرفه ای در حال تقسیم بندی و تفکیک زمین های موجود در مجموعه ورزشی آزادی برای سپردن به فدراسیون های ورزشی برای تامین کمبود جا یا امکانات زیرساختی آنهاست.
این رویه عجیب و اقدام اشتباه به حدی خطرناک و بی پشتوانه است که شاید در روند گرفتن مجوزهای بین المللی ورزشگاه فوتبال، امکانات جنبی مجموعه آزادی و میزبانی های بین المللی ایران در ورزش قاره و جهان تاثیر غیر قابل جبرانی بگذارد.
مشخص نیست به چه دلیل و با کدام برنامه فنی و تخصصی بخش های فضای سبز و محوطه های پیرامونی مجموعه آزادی در حال بذل و بخشش به فدراسیون های ورزشی است که مدیران ناکارآمد دولتی آن توان جذب اسپانسر و تامین امکانات و تجهیزات براساس مدیریت حرفه ای ندارند.
این اقدامات اشتباه در دوران محسن مهرعلیزاده که به بهانه توسعه بخش خصوصی انجام شد که باعث خسارت بزرگی به امکانات میزبانی و پذیرایی از تماشاگران ورزشی شد به حدی که تمامی پارکینگ های موثر بخش شرقی ورزشگاه آزادی به تصور آماتوری و مدیریت دولتی کم سواد ورزشی، به عنوان زمین بایر به پاتوق کارتینگ تا امکانات فدراسیون ها و هیات های ورزشی اختصاص پیدا کرد.
این بذل و بخشش زمین های مجموعه آزادی چنان شد که شرکت واحد، نیروی انتظامی و اسطبل نگهداری از اسب هم به جای تامین نیازهای خود از شهرداری تهران بخشی از پارکینگ جنوب شرقی و دهلیز اصلی ورود تماشاگران ورزشگاه فوتبال را تصرف کردند.
پیشتر در دوران غفوری فرد هم بزرگترین پارکینگ جنوب و جنوب غربی ورزشگاه آزادی نیز براساس تصمیم غیر علمی و تخصصی و با رویکردهای ضد فوتبالی به فدراسیون اتومبیلرانی داده شد که نه تنها برای آنها جای خالی پیست حرفه ای را پر نکرد، بلکه در کنار حوادث ریز و درشت و تلفات انسانی پیست، ناتوانی ورزشگاه فوتبال در پذیرش خودروهای تماشاگران فوتبال را به معضلی دامنه دار برای چند دهه تبدیل کرد.
حالا وزیر ورزش تازه در رویکردی عمرانی و ساخت و ساز محور در حال تفکیک زمین های ورزشگاه به صورت 1000 متری به بالا برای فدراسیون های ورزشی است و مشخص نیست با این سطح تراکم و کمبود امکانات و زیرساخت های فنی و خدماتی در مجموعه آزادی چطور این تاسیسات جدید راندمان مثبت و بهره‌وری خواهند داشت؟
از سوی دیگر مشخص نیست اگر ورزش امکانات کم دارد که وزارت آن مجبور به تقسیم غنایم از زمین های مجموعه ورزشی آزادی برای سایر فدراسیون های ورزشی است، با کدام عقل سلیم و نگاه حرفه ای بزرگترین مجموعه تنیس کشور در خیابان به لیست واگذاری های دولتی وارد شده بود که با فشار افکار عمومی و به صورت موقت از دور خارج شده است؟
از این روند و رفتار شلخته مدیریتی می توان تصور کرد، بی برنامگی چنان بر رفتار مدیران ورزشی وارد شده که تنها به صرف پاک کردن صورت مساله یا مدیریت منابع بر داشته های موجود به هیچ هدف و الگوی خاصی برای پیشرفت ورزش توجهی ندارند.
اگر فردا روزی دیدید که برج نتراشیده و نخراشیده ای گوشه دریاچه استادیوم آزادی سر به آسمان سایید، خیلی شگفت زده نشوید و البته از توجیه های بعدی مدیران ورزشی در نیاز ورزش به بودجه و توسعه سرمایه گذاری های ورزشی با ساخت و ساز در اطراف ورزشگاه سر درد نگیرید.
این نگاه بساز بفروشی حاکم شده بر ورزش ایران اگر کنار ورزشگاه آزادی مسکن مهر نسازد، باید شکرگذار درگاه ایزد باشیم.
